ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΘΕΣΗΣ
ΑΠΟ ΤΟΝ Κ. ΠΑΝΟ ΙΩΑΝΝΙΔΗ
Αρχίζοντας, ας πω το προφανές• πως δεν είμαι τεχνοκρίτης ή ερασιτέχνης ζωγράφος. Στα γυμνασιακά μου χρόνια, ο δάσκαλος μας της τέχνης, ο αείμνηστος Διαμαντής, με παρότρυνε και με προετοίμαζε να σπουδάσω τέχνη, μα τελικά, μετά από παρέμβαση ενός άλλου σπουδαίου δασκάλου μας, του Νίκου Κρανιδιώτη, έκανα οριστική στροφή προς την τέχνη του λόγου. Έκτοτε, με τη ζωγραφική, νιώθω σαν  εραστής που πρόδωσε μια γοητευτική αγαπημένη και συχνά αναρωτιέμαι αν τότε, μπροστά στο δίλημμα που αντιμετώπισα, είχα κάνει την καλύτερη επιλογή...Η τιμητική πρόσκληση της Ηλέκτρας να τελέσω τα εγκαίνια της   έκθεσής της, ομολογώ, με συγκίνησε και μου θύμισε τον πάλαι ποτέ μεγάλο έρωτά μου για τη ζωγραφική. Γι’ αυτό και ανταποκρίθηκα με μεγάλη ευχαρίστηση. Και να ’μαι απόψε, εδώ, ανάμεσα σε εκλεκτούς  φιλότεχνους, να θαυμάζω και να τιμώ τη δουλειά μιας νέας καλλιτέχνιδας, που είναι φανερό πως έκανε εξ αρχής τη σωστή επιλογή καριέρας.Δουλειά της Ηλέκτρας πρωτοείδα περί τα τέλη της προηγούμενης χρονιάς, όταν η κόρη μου Ιρένα, που έχει την ευθύνη για την εικαστική επιμέλεια του αγγλόφωνου πολιτιστικού περιοδικού «Ιν Φόκας» που εκδίδω, μου έστειλε ηλεκτρονικά από το Τορόντο, όπου ζει και εργάζεται, για δημοσίευση σχέδια και πίνακες της άγνωστης τότε και στους δυο μας Ηλέκτρας Βαρνάβα. Η δουλειά που αναδύθηκε στην οθόνη του υπολογιστή μου με καθήλωσε.  Ακαριαία με κέρδισαν, όπως και τους αναγνώστες του «Ιν Φόκας», στην έντυπη του έκδοση, εδώ στην Κύπρο, αλλά και τις χιλιάδες που το είδαν στην ηλεκτρονική του μορφή στο διαδίκτυο,  η πλαστικότητα, η τελειότητα, η χάρη, η ομορφιά και η τιθασευμένη δύναμη του ανθρώπινου σώματος, που με εξαίρετη μαστοριά αποτυπώνει στους πίνακές της η Ηλέκτρα.Μέγα και κύριο θέμα της νεαρής ζωγράφου, η τελειότητα του μείζονος θαύματος της δημιουργίας, του ανθρώπινου σώματος! Των στάσεων, των χειρονομιών, των εκφράσεων, που παραπέμπουν τον θεατή της δουλειάς της στην πλαστικότητα και την τελειότητα των μορφών που δημιούργησαν με τη σμίλη ή με τον χρωστήρα τους οι γλύπτες και οι ζωγράφοι της κλασικής, και ειδικά της ελληνικής, αρχαιότητας και της αναγέννησης και οι μάγιστροι του κλασικού και του μοντέρνου μπαλέτου. Αυτό το θέμα η Ηλέκτρα το επεξεργάζεται, το τελειοποιεί, με επιμονή και μόχθο, επιδιώκοντας, όπως η ίδια εξομολογείται «την πληρέστερη δυνατή κατανόησή των έργων της, των φτιαγμένων με μολύβι, σβηστήρι και ώχρα, από το ανθρώπινο κριτικό μάτι». Τα γυμνά ή τα ελάχιστα ενδεδυμένα σώματα που ζωγραφίζει,  μέσα στη συνήθως απόλυτη λιτότητα του χώρου όπου τα τοποθετεί, γιομίζουν με πάλλουσα εσωτερική δύναμη και ελεγχόμενο συναίσθημα τον χώρο, το πέριξ κενό, και εκφράζουν μιαν εντελώς σύγχρονη αντίληψη στην τέχνη, που επιδιώκει, με τη χρήση του συγκεκριμένου και του απτού, να εκφράσει, αλλά και να προκαλέσει ταυτόχρονα, συναισθήματα μέσα από τους δυο σημαντικούς πόλους της τέχνης, του αφηρημένου και του ρεαλιστικού. Κι αυτό, το κάνει κατορθωτό η καταφυγή της στην εκτεταμένη αφαίρεση.   Όπως η ίδια η Ηλέκτρα μας λέει οι γραμμές που σύρει  με το μολύβι, οι εσκεμμένες ελεγχόμενες μουντζούρες, τα σβησήματα και τα θολώματα που κατά το τελείωμα του έργου επιχειρεί, τη βοηθούν να επιτύχει έναν άλλο βασικό στόχο της, να περάσει από το αφηρημένο στο ρεαλιστικό και να δημιουργήσει έργα που να εκφράζουν και να προκαλούν συναισθήματα μέσα και από τους δυο αυτούς σημαντικούς άξονες της τέχνης. Πώς επιτυγχάνεται αυτό και με πόση δουλειά, δεν είμαι σε θέση να πω. Μπορώ μόνο να εικάσω, πως είναι προϊόν κοπιώδους κι ευφάνταστης πρακτικής, που μόνο μέσα στο ατελιέ της καλιτέχνιδας πραγματώνεται.  Κάτι άλλο που αβίαστα διαπιστώνει κανείς καθώς περιδιαβάζει τα έργα της είναι πως η Ηλέκτρα δεν αναζητά θέματα εντυπωσιακά για να κτίσει γύρω τους τις εικόνες και τις συνθέσεις της. Ζωγραφίζοντας, είναι φανερό, πως δεν στοχεύει να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση του πραγματικού, όπως κάνει η τέχνη της φωτογραφίας. Ό,τι επιδιώκει είναι να αξιοποιήσει στον ελάχιστο δυνατό βαθμό το πραγματικό, το χειροπιαστό, ως μέσο για τη δημιουργία και για την απεικόνιση των  αντικειμένων της τέχνης της και όχι για την απόκρυψη τους. Μαζί της, όπως τη φαντάζομαι να στέκεται, να κοιτά και ν’ αξιολογεί  μέσα στο ατελιέ της, από κάποιαν απόσταση και με μιαν αποστασιοποιημένη κριτική ματιά το αποτέλεσμα της δουλειάς της, στεκόμαστε απόψε και μεις, θαυμαστές και ζηλωτές της τελειότητας του   νεανικού και κυρίως γυναικείου σώματος. Θα’ταν παράλειψη να μην πω πως την ίδια δύναμη απαυγάζουν και τα πρόσωπα, γυναικεία και ανδρικά, που ζωγραφίζει η Ηλέκτρα• τα μάτια, η έκφραση, οι μορφασμοί, τα ομιλητικά χέρια, αλλά και τα φαρδιά ή στενά ενδύματα που τυλίγουν ανάερα ή αγκαλιάζουν ερωτικά, σαν πτυχώσεις κλασικού αγάλματος, τις μορφές που δημιουργεί. Μ’ άλλα λόγια την δύναμη που εκπέμπει όλος ο μαγικός εικαστικός μικρόκοσμος της Ηλέκτρας, το σύνολό του και τα επί μέρους παράγωγα του μαγικού μολυβιού της. Τελειώνοντας επαναλαμβάνω πως πολύ με συγκίνησε και με τίμησε η πρόσκληση της Ηλέκτρας και της Γκαλερύ Ρουάν να τελέσω τα εγκαίνια αυτής της έκθεσης. Και πως την αποδέχτηκα γιατί ήθελα με τα απλά λόγια του απλού φιλόμουσου που είμαι, να περιγράψω τη δόνηση που ξύπνησε μέσα μου η περιδιάβασή μου στη δουλειά της, που πρωτοείδα στον υπολογιστή μου τον περυσινό Δεκέμβρη. Η πρώτη εκείνη συγκίνησή μου, δικαιώνεται και ενδυναμώνεται απόψε, μπροστά στους πίνακες, στα φυσικά τους μεγέθη, τους πίνακες που αποπνέουν την ευαισθησία και την επιδεξιότητα των χεριών και της ψυχής της νέας καλλιτέχνιδας. Σε συγχαίρω, αγαπητή Ηλέκτρα και σου εύχομαι μια λαμπρή καριέρα, που είμαι βέβαιος πως θα την κατακτήσεις.  Να ’σαι καλά! Πάνος Ιωαννίδης.